Aria deel 17 de tuin van de satan

Troost wordt geboden aan de vrouw die aan tafel zit. Ze heeft de met bloed besmeurde tas van haar man teruggebracht. Zijn lichaam hing levenloos in een boom. Een man zegt dat hij vaak genoeg gewaarschuwd was. Het is zelfmoord om in de tuin van satan rond te gaan lopen. In dat bos schuilt de dood. Zijn woorden trekken de aandacht van Aria, die zich net te goed doet aan eten en drinken. Ze was zelf van plan om door het bos te trekken. Het zou haar heel wat tijd uitsparen op haar reis naar Arnolia. De herbergier vertelt haar het verhaal van het bos. Renaël en Aria, tekening van Michel Weyland Vier of vijf eeuwen eerder liep op die plek een rivier. Op een eiland was een tempel gebouwd met gouden dakpannen. Maar aardbevingen en grondverzakkingen deden de rivier haar bedding verleggen. Er kwam een groot bos in de plaats. Van de tempel ontbreekt nu elk spoor. En het bos verslindt mensen. Toch is er een jongeman van plan op zoek te gaan naar de tempel. Zijn naam is Renaël, de jongste zoon van de eeuwenoude Gevren (zie het vorige album). En uit het gesprek tussen Renaël en zijn vader is op te maken dat de twee elkaar nu niet bepaald mogen. Renaël is van plan om de tempel te vinden en een gouden dakpan mee terug te brengen. Op die manier hoopt hij zijn waardigheid te hervinden. Zijn vader heeft hem jarenlang gekleineerd en de jongeman is niet van plan dat nog langer te verdragen. Net voor hij van plan is om het gehucht te verlaten ziet hij Aria op een verhoging zitten. Gebiologeerd door haar glimlach zoekt hij haar op en is nogal opdringerig. Hoewel Aria duidelijk maakt daar niet van gediend te zijn, slingert de jongeman haar over zijn schouder. Op de trap naar beneden verliest hij het evenwicht en de twee vallen. Wanneer Aria weer bij bewustzijn komt ligt ze in het gras en zit ze onder de blauwe plekken. Wat is er gebeurt? Zou Renaël misbruik hebben gemaakt van de situatie, vraagt ze zich af. Daar wil Aria natuurlijk een glashelder antwoord op krijgen. Alleen is Renaël al vertrokken naar het bos. Voor ze ook vertrekt geeft een oude vrouw Aria een belangrijk advies. Het bos kan de gedachten van de mensen lezen. Hou van het bos en het zal haar respecteren en doorgang verlenen. Met deze wijze raad in het achterhoofd vertrekt ze. Alleen heeft Renaël aan vrienden gevraagd iedereen te hinderen die hem achterna wil komen. Nu ziet Aria met eigen ogen wat het bos doet wanneer mensen zich agressief gedragen. Het bos slaat dan genadeloos toe. De drie mannen die Aria de doorgang wilden beletten betalen met hun leven voor hun gedrag. Dieper in het bos vindt Aria dan ook Renaël. hij zit met zijn voet vast in een wortel. Aria vertelt hem dat hij zijn agressieve gedachten moet laten varen. Daar heeft Renaël zo zijn eigen methode voor, maar het lukt. Hij komt weer vrij. Samen met Aria zet hij zijn reis voort. Dat de legende over de rivier juist is, blijkt wel wanneer ze een volkomen doorgerot schip in het bos aantreffen. Voorzichtig gaan ze verder, steeds een doorgang zoekend. Dan bereiken ze bij het vallen van de avond de gezochte tempel, of wat ervan over is. Maar ze zijn zeker niet de enige mensen die zich daar bevinden.